O Aριστοτέλης θεωρούσε τη μαγειρική τόσο χαμηλού επιπέδου, που ήθελε να τη βγάλει από την εκπαίδευση των νέων. Έβρισκε ότι το να εκπαιδεύονται οι νέοι στη μαγειρική είναι τόσο παράλογο όσο να εκπαιδεύονται στη μουσική! ...και η μάζα ακολούθησε τον Αριστοτέλη γι' αυτό πάμε σαν ανθρωπότητα σε αντιεξέλιξη.
Kακώς, επίσης, οι ηδονές του καλού φαγητού έχουν πάρει τον χαρακτηρισμό "Eπικούρειες" διότι ακόμα κι αυτός, ο κατ’ εξοχήν ευδαιμονιστής φιλόσοφος, ο Eπίκουρος, υπεραμυνόταν του μέτρου στο φαγητό και της ασκητικής ζωής εν γένει. Παρόμοια αρνητική στάση για το φαγητό είχαν αργότερα και οι σχολαστικοί φιλόσοφοι.
O Aυγουστίνος και ο Aκινάτης κήρυτταν την vita contemplativa, τη ζωή δηλαδή μακριά από τις ηδονές του σώματος. Γι’ αυτούς το φαγητό οδηγεί στη λαιμαργία η οποία ως γνωστό είναι θανάσιμη αμαρτία.
Αλλά και οι νεότεροι φιλόσοφοι τα ίδια έλεγαν. O Kαντ θεωρούσε ότι το σεξ και το φαγητό αποτελούν σωματικές ηδονές που πρέπει να καταπιεστούν για να απελευθερωθεί το πνεύμα του ανθρώπου.
O Xέγκελ έβλεπε την «τέχνη ως έκφραση του Απόλυτου Πνεύματος, απορρίπτοντας τις «αισθήσεις» [γεύση και όσφρηση] οι οποίες έχουν να κάνουν με την ύλη ... Αυτό που είναι ευχάριστο σ’ αυτές δεν έχει να κάνει τίποτα με την «ομορφιά της τέχνης.»
O Σοπενάουερ ήθελε να αποβάλει το φαγητό (μαζί με τις γυναίκες), όχι μόνο έξω από τη φιλοσοφία αλλά κι από τη ζωγραφική. Πίστευε ότι οι νεκρές φύσεις στη ζωγραφική που αναπαριστούν φαγητό δεν θα έπρεπε να λογίζονται ως τέχνη διότι ξυπνούν την επιθυμία.
O T.Σ. Mιλλ χαρακτήρισε τις ηδονές του φαγητού ως χαμηλές και τις ηδονές του πνεύματος ως υψηλές (ο Πλάτων βέβαια θεωρούσε ότι οι ηδονές του φαγητού δεν είναι καν ηδονές, αλλά απλά ανακούφιση από την πείνα!).
O Σαρτρ, παρόλη την προοδευτικότητά του, θεωρούσε το φαγητό μια ενοχλητική καθημερινή ενασχόληση, ενώ μισούσε τόσο πολύ τα θαλασσινά που ο χειρότερός του εφιάλτης ήταν ένας αστακός που τον κυνηγούσε.
H πουριτανική αυτή στάση συνοψίζεται χαρακτηριστικά από τον κατ’ εξοχήν (στην πράξη και όχι μόνο στη θεωρία) ασκητή φιλόσοφο, τον Βιτγκενστάιν, ο οποίος φέρεται να έχει πει πως «δεν έχει σημασία τι τρως, αρκεί να τρως το ίδιο»
H ιεράρχηση των αισθήσεων, έχει αποτελέσει τον βασικό λόγο που το φαγητό, ως αντικείμενο της γεύσης, έχει εξοβελιστεί από τη φιλοσοφία. Tο φαγητό είναι μεν αναγκαίο για την επιβίωση, αλλά ανάξιο της υψηλής διανόησης. Άλλο είναι να βλέπει κανείς τον Παρθενώνα ή να ακούει τα τελευταία κουαρτέτα του Mπετόβεν και άλλο να τρώει αρνάκι φρικασέ ή μια βελουτέ σούπα με πράσα με κρέμα γάλακτος καρύδας, σαν της σημερινής μας, συνταγής δύναμης.
4 μεγάλα πράσα (εναλλακτικά σπαράγγια)
1 μεγάλη πατάτα
1 μέτριο κρεμμύδι
1 κολοκυθάκι μέτριο (εναλλακτικά πρόσθεσε λίγα σπαράγγια)
Λίγα φύλλα σπανάκι
2 κ.σ. ελαιόλαδο
1/2 λίτρο ζωμό λαχανικών
1 λίτρο γάλα από καρύδα (εναλλακτικά από αμύγδαλο)
Λίγο μαϊντανό, θυμάρι και ρίγανη φρέσκια ψιλοκομμένα
Αλάτι, πράσινο πιπέρι
Καγιέν σε σκόνη, (προσοχή είναι καυτό)
Κουρκουμά,
Τρόπος μαγειρέματος
* Κόψε το λευκό μέρος του πράσου μαζί με λίγο πράσινο και ξέπλυνε το πολύ καλά.
* Σόταρε το κρεμμύδι σε μια κατσαρόλα με το ελαιόλαδο. Μόλις γίνει διάφανο πρόσθεσε τα πράσα και το σπανάκι να πάρουν ελαφρύ ξανθό χρώμα και να μαλακώσουν.
* Πρόσθεσε την πατάτα και το κολοκυθάκι σε κομμάτια, μαζί με τα μπαχαρικά και τον ζωμό λαχανικών.
* Άφησε να σιγοβράσει σε χαμηλή φωτιά για 35 λεπτά
* Άσε την σούπα να κρυώσει λίγο και πέρασε όλο το υλικό από ένα μπλέντερ για να πάρεις έναν ομοιόμορφο πουρέ.
* Πρόσθεσε το γάλα απο καρύδα (ή αμύγδαλο) και χτύπησε ξανά το μείγμα. Συμπλήρωσε όσο γάλα χρειαστεί για να πάρεις μια βελούδινη υφή.
* Ζέστανε την σούπα πριν τη σερβίρεις να μην είναι καυτή και σέρβιρε με το πράσινο μέρος των πράσων ή λίγα φύλλα από σπανάκι ή σπαράγγια ψιλοκομμένα για γαρνίρισμα.
* Πρόσθεσε μια κουταλιά κρέμα γάλακτος καρύδας ή κατσικίσιο γιαούρτι ή ανθότυρο για εξωτική γεύση και άρωμα, πασπάλισε λίγο χοντροκομμένο πράσινο πιπέρι και στάλες από αγουρέλαιο.
Φυσικά μπορείς να φτιάξεις την ίδια σούπα με ότι λαχανικά βάζει ο νους σου, μόνο περιορίσου σε 4-5 για να μην γίνει αχταρμάς και χαθούν οι γεύσεις. Να γνωρίζεις πως τα λαχανικά με έντονο άρωμα και χρώμα καθορίζουν και τα υπόλοιπα υλικά. Δηλ. όταν έχουμε παντζάρι είναι περιττή η ντομάτα, όταν βάζουμε αγκινάρα είναι περιττό τα παντζάρι γιατί θα την επισκιάσει, όταν βάζουμε σπαράγγια δεν βάζουμε ντομάτα κλπ κλπ απλά για να μην χάσουμε τα αρώματα και ανακατέψουμε τις γεύσεις από τα λαχανικά.
Τα πράσινα λαχανικά σχεδόν όλα ταιριάζουν μεταξύ τους, τα κόκκινα όχι γιατί το ένα επισκιάζει το άλλο, άρα ένα μόνο κόκκινο λαχανικό καθορίζει την σούπα μας.
Πέραν τούτου … περί ορέξεως !
Καλή Απόλαυση ...κι ας λένε οι φιλόσοφοι, αν και συμφωνώ απόλυτα μαζί τους, να μην δίνουμε στο φαγητό, αξία μεγαλύτερη από αυτή που του αναλογεί.
Edw Hellas
